My, kobiety...

Na pomysł napisania tego posta wpadłam wczoraj w drodze do domu z przyziemnych całkiem spożywczych zakupów a przyczynę zostawię dla siebie..

Nie wiem właściwie od czego zacząć.. Ostatnio rozmawiałam z koleżanką, jakie to niesprawiedliwe że my kobiety musimy być takie wszystko-zadaniowe.. mieć miesiączki (i jeszcze tłumaczyć całemu światu że pms to jednostka chorobowa ujęta w ICD10 i żadna z nas nie ma ochoty rzucać talerzami bez powodu płacząc później przy sprzątaniu), zachodzić w ciążę, nasze ciała muszę przez 9 miesięcy wykonywać tą niezwykle ciężką pracę dając życie i pozwalając na rozwój nowej istotce, następnie poród.. co już w ogóle każdej matce powinno gwarantować wspaniałe i wygodne życie, za sam choćby fakt przebrnięcia przez ten trudny niejednokrotnie ciągnący się godzinami akt.. Kolejno walczymy o zgubienie nadprogramowych kilogramów, zawzięcie albo i nie.. patrząc tym samym z zazdrością na te, którym przychodzi to łatwiej, wstydzimy się swoich mężów bo rozstępy i za dużo tu i tam.. No i później taki facet z zainteresowaniem zagląda na inne laski, no bo mniejsze, bo zadbane bardziej, a bo dłuższe nogi wpędzając tym samym swoją zakompleksioną żonę w większy padół postrzegania własnej osoby mając to totalnie w dupie.

Jestem pewna i przekonana, że KAŻDA Z NAS choć raz odczuła to nieprzyjemne uczucie, kiedy wiesz że laska obok jest bardziej atrakcyjna i jak na dłoni masz, że twój chłop ZDECYDOWANIE podziela tą opinię.. No ale, zapędziłam się trochę.. Było o niesprawiedliwości.. A gdyby tak, w ramach cięć i szyć porodowych, sprawcom dzieci w ramach współodczuwania też pomajstrować przy genitaliach, czy facet byłby w stanie wytrzymać nacinanie penisa i późniejsze jego szycie.. Dlaczego by nie, nam to robią i żyjemy przecież.. I może wtedy taki jeden i drugi szanowałby żonę bardziej choćby ze względu na to ból jaki przeszła dając życie RODZINIE! i nie pisałby później do koleżanek żony, tylko dlatego że są bardziej hot... JAKIM PŁYTKIM TRZEBA BYĆ???

No ale, do meritum Ania.. (przerwa na kanapkę bo ciężko mi się myśli z pustym żołądkiem..)

:))

Pisząc powyższy tekst ograniczyłam się do kobiecego punktu postrzegania własnej osoby, pomijam wszystkie zawodowe aspekty, wychowywania urodzonych w bólach dzieci, dla których jesteśmy w stanie skoczyć w ogień, sprawy organizacyjne (świąt, urodzin, prania dywanów, wizyt u lekarza) itp bo wszystkie wiemy co robimy każdego dnia.

I tak myślę, że wszystkie te życiowe obowiązki, problemy, multizadaniowość powodują, że jesteśmy super silne i samowystarczalne. Każdy kiepski związek zabija w nas jakąś szczęśliwą i naiwną część, że życie jest albo będzie zajebiste, nasze tyłki robią się twardsze (nie nie, to nie o przysiadach tym razem) a serca chłodniejsze.
Jako singiel, muszę się otwarcie przyznać, że czuję się teraz szczęśliwa! Nie ma zawiedzionych nadziei, bo nie ma ich w kim pokładać, nie ma też wsparcia no bo nie ma tego dodatkowego ramienia.. są plusy i minusy, ale ja zdecydowanie czuję się dobrze. I nie płaczę w poduszkę, mimo że to nie była moja decyzja o rozstaniu, nie uciekam do mamy, nie szukam nowego faceta!! Biorę na klatę co los niesie i idę dalej. A niestety świadomość tego wszystkiego co wyżej napisałam robi ze mnie  nieczułą górę lodową ale i świadomą swojej siły kobietę. I ja nie generalizuję, są i dobrze mężczyźni, którzy zachowują się fair nie raniąc bliskich.
Chciałam wygłosić ten monolog bardziej wyrażając swoją pogardę do tego typu facetów, którzy jednak z szacunkiem bliskich mają problem, ale i uświadomić tym wszystkim dzielnym babkom, że trzeba iść z dumnie podniesioną głową bo jesteśmy zajebiste. I ćwiczyć, żebyśmy kochały nasze ciała bo mamy jedno na całe życie.. A nic samo się nie zrobi ;)

A w sobotę mama miała night out.. miały być tańce, skończyło się bez w pubie ze znajomymi, ale powiem szczerze, że dawno się tyle nie uśmiałam i dobrze bawiłam :)